Laat me je vasthouden

Ze zat in tranen ineengedoken op de bank in mijn werkruimte. Er kwam een diep verdriet, een rauwe pijn naar boven. “Ik weet niet meer wat ik moet doen”, snikte ze.

Ik nodigde haar uit tegenover mij te komen staan en hield mijn handen met mijn handpalmen geopend en uitnodigend voor me. Ik wilde zien wat haar reactie was.

Welke beweging zou ze maken? Zou ze haar handen in die van mij leggen? Zou ze me haar laten vasthouden, haar laten steunen, mij laten delen in haar pijn? Ik sprak niet, wachtte rustig af.

Zonder te spreken, zonder uitleg, was haar eerste beweging de volgende: ze legde haar handen niet ín, maar onder die van mij.

In haar verdriet, tijdens haar pijn, was ze nóg bezig om de ander te ondersteunen. 

Met zachte blik glimlachte ik naar haar, haalde mijn handen weg en hield ze opnieuw, met mijn handpalmen geopend voor me.

Met verwarring in haar ogen legde zij vervolgens haar handen, met haar eigen handpalmen naar boven, op die van mij en keek me aan. Alsof ze niet zeker wist wat ze kon verwachten. Ze hield zich terug.

Weer haalde ik mijn handen weg en pakte vervolgens rustig haar handen, om ze in die van mij te leggen. Zij stond met haar hoofd gebogen, ik keek met een uitnodigende, zachte, open blik en ademde rustig door, hield haar handen vast.

Zo stonden we een tijdje bij elkaar. Nog steeds waren we stil, spraken we niet. 

Na een tijdje hief ze af en toe haar hoofd omhoog en keek, door haar tranen heen, kort naar me op en boog dan snel weer haar hoofd. Het voelde alsof ze nog niet vaak had ervaren dat iemand haar vasthield tijdens verdriet, pijn. 

Ik bleef uitnodigend, open en zacht in haar ogen kijken wanneer ze opkeek en bleef rustig doorademen. Vanuit mijn hart probeerde ik haar met mijn blik steun te geven, zonder uitgesproken woorden te zeggen: “het is hier en nu oké, voel je pijn maar, ik ben er voor je, je bent niet alleen”. 

Haar beenspieren begonnen te trillen, haar lichaam wilde ineenzakken. Ze leek letterlijk de kracht niet meer te hebben om te blijven staan. Ik zei: “ga maar zitten, ik blijf bij je” en bleef haar handen vasthouden.

Nadat we naast elkaar op mijn zachte kleed waren gaan zitten, zij haar verdriet, haar pijn naar buiten liet stromen, ik haar met mijn hand op haar rug liet voelen dat ik er voor haar was, haar daarmee steun gaf, kwam er een diepe zucht. Haar rug straalde hitte af: gestolde energie kwam vrij. Ze ontspande. 

Toen begon ze te vertellen. Over haar eenzaamheid in moeilijke periodes, over dat ze ‘altijd alles alleen gedaan had’, dat ze niet ervaren had dat er iemand voor haar kon zijn wanneer zij het zelf moeilijk had. Dat zij er altijd voor anderen was, maar niet had geleerd op anderen te kunnen vertrouwen, te kunnen steunen.

Dit zei ze niet alleen maar met woorden. Ze doorvoelde het in haar hele lijf. Het snikken werd minder, het trillen hield op, haar ademhaling werd voller en rustiger. Haar ogen gingen ontspannen open, haar gezichtsuitdrukking werd zachter.

Er ontstond in haar lijf, in haar systeem, ruimte voor diep inzicht. Zij voelde dat ze haar pijn ook met anderen kon gaan delen. Anderen kon gaan vertrouwen. Steun kon vragen. Zodat haar situatie draaglijker kon worden. 

Met het doorvoelde inzicht verliet ze gesterkt en rustig mijn werkruimte. Ze kon een eerste stap gaan zetten.

Het enige dat ik gedaan had, was vanuit mijn eigen rust waarnemen en werkelijk aansluiten bij haar en het proces. Zij zelf had de wijsheid al in zich. Zij zelf durfde te vertrouwen. Zij zelf boorde haar eigen kracht aan. Zij zelf kwam met een vervolgstap die voor haar goed voelde.

Dit is hoe een lichaamsgerichte begeleidingssessie kan verlopen. Wat een diepe verandering het teweeg kan brengen. Hoe het veel verder gaat dan een rationeel of een emotioneel inzicht. Werken op de fysieke laag zorgt zo voor een dieper bewust-zijn, een energetisch weten. En, niet altijd, maar soms ook op spiritueel niveau. 

Wat en hoe diep iemand ‘leert’ is afhankelijk van wat in het moment bij iemand past. Als begeleider sluit ik daarbij aan. Ik bied als lichaamsgerichte begeleider dan soms letterlijk de handvatten die nodig zijn.

Voor mij is het op deze manier mogen begeleiden van mensen het mooiste werk dat er is!